Als fotograaf, maar ook als mens, ben ik continu op zoek naar inspiratie. Soms is het een echte zoektocht, maar soms staat het ineens onverwacht voor je neus.
Zo ook toen ik een paar jaar geleden naar een fotobeurs ging. Ik schoof toevallig aan bij een lezing van Kirsty Mitchell over haar Wonderland fotoserie.
Haar verhaal en haar werk grepen mij letterlijk bij mijn keel. Wat een ontroerend verhaal over hoe zij met behulp van haar fotografie de dood van haar moeder een plek had proberen te geven. Hoe zoiets prachtigs uit zoiets verdrietigs kan ontstaan. En hoe bijzonder was het voor mij dat ik samen met mijn eigen moeder naar dit verhaal zat te luisteren.
Haar werk is het echt waard om even bij stil te staan. Het voert je mee naar een sprookjeswereld waar wat mij betreft vooral ook een bepaalde eenzaamheid en rust te vinden is.
Ik vind het inspirerend om te zien hoeveel tijd en toewijding zij in de voorbereiding heeft gestoken en hoe zij haar verhaal vertelt en een plek geeft in haar foto's.
Op haar website staat een prachtig filmpje over de totstandkoming van deze serie en het bijbehorende boek.