Welke foto's geef jij door?

Oude foto’s. De kleur, de geur, de kleding, de kapsels. Alles neemt je mee terug in de tijd. Momenten in het leven van familie, voorouders, bevroren in de tijd.

 

Een foto van mijn oma, ze moet daar ongeveer mijn leeftijd hebben gehad. Wat was ze mooi. En wat herken ik veel van mijzelf, mijn moeder en mijn dochters in haar.

Waarom werd er die dag een portret van haar gemaakt? Was ze net verloofd, had ze een speciale verjaardag of was er een andere bijzondere gelegenheid?

 

Ik herinner mij mijn oma vooral als een oude vrouw, met veel kraakjes en piepjes. Altijd opgewekt, dat wel. Ze was een heel erg lieve oma. Dat ze een zwaar leven achter de rug had, dat was wel aan haar te zien. Mijn moeder heeft daar ook wel eens over verteld.

 

Nu ik deze foto zie, roept dat allerlei vragen bij mij op over mijn oma. Wat voor vrouw was zij toen ze zo oud was als ik nu ben? Hoe zag haar leven er toen uit? Waar werd zij blij van, waar maakte zij zich zorgen over en wat waren haar dromen voor de toekomst?

Allemaal vragen waar ze nu zelf geen antwoord meer op kan geven. Maar hoe waardevol is het om deze foto’s er bij te kunnen pakken en te proberen in haar huid te kruipen. En dingen van mijzelf in haar te herkennen. Of herken ik dingen van haar in mij?

 

Ik bedenk me ook meteen welke foto’s mijn kinderen, en later misschien hun kinderen, van mij zullen vinden. Natuurlijk de foto-albums van toen ik klein was. Mijn moeder plakte alles zorgvuldig in en ze schreef er hele verhalen bij. Wat zullen ze lachen om de mode uit de jaren ‘70 en ’80. En het poedelkapsel uit mijn tienerjaren. En ik geef ze groot gelijk, ik moet er zelf ook verschrikkelijk om lachen. Ik heb het mijn moeder wel eens kwalijk genomen dat ze mij er zo bij heeft laten lopen. Maar nu ik zelf twee puberdochters heb weet ik ook wel dat je op die leeftijd gewoon lekker doet waar je zelf zin in hebt en je niks aantrekt van wat je ouders zeggen. En gelukkig maar.

 

Van de afgelopen twintig jaar zullen er weinig foto’s te vinden zijn waar ik op sta. Meestal was ik degene die de foto's maakte. Zeker toen mijn kinderen klein waren was ik vooral achter de camera te vinden. En de meeste foto’s zijn niet afgedrukt en staan grotendeels op de computer. En nu maar hopen dat die het voorlopig blijft doen (Note to self: snel even een back-up maken).

 

Wat voor foto’s zullen jouw kinderen en kleinkinderen later van jou aantreffen? Moeten ze je Googlen om foto’s van jou te vinden? Blijft het bij wat foto's op FaceBook, als dat dan nog bestaat? Of misschien vinden ze wel foto’s van jou met een Snapchatfilter, daar moet je toch niet aan denken J.

 

Bij het zien van die oude foto’s realiseer ik mij dat ik ook wil bestaan in foto’s, voor nu en voor later. Dus ik neem mij voor om iets vaker achter de camera vandaan te komen. En ik ga snel weer eens wat foto’s laten afdrukken. Want niks is leuker dan in een doos met allemaal oude foto’s grabbelen, dat heb ik wel weer gemerkt.